Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
- Rozpisał się z tym „Virionem” Ziemiański, oj rozpisał. O tyle ciekawy to fakt, że przecież miał to być jedynie dodatek do trylogii „Achai”, a stał się spin-offem, który nie tylko zaczął żyć swoim własnym życiem, ale i rozrósł do imponujących rozmiarów (już osiem tomów, a będą jeszcze co najmniej dwa), przerastając swoją poprzedniczkę. No i fajnie, bo jednak Virion to jedna z ciekawszych postaci serii, do tego cykl o nim – a raczej cykle, bo jest tego kilka przecież – wracają do korzeni, a nawet fabularnie biegną już w zasadzie obok wydarzeń znanych z „Achai” i, jak zapowiadał autor, w tej nowej odsłonie sama Achaja też powróci (czy robi to w tym tomie, zdradzać nikomu nie będę, bo i po co). Więc warto jest po ten tom sięgnąć, nawet jeśli poprzednie, o młodości naszego bohatera, nie porwały Was tak bardzo, jakbyście się tego spodziewali.
Virion młody już był, teraz przyszła pora się zestarzeć i, jak się okaże, jednak jeszcze pokazać na co go stać. Ale zanim do tego pokazywania dojdzie, widzimy Viriona, szermierza natchnionego, który postarzał się, wzrok mu się posypał, a on nawet nie pamięta już kim jest. Za to nadal może wypić. I nadal nie wymaga opieki, jak wydaje się pewnej trójce, która chce mu pomóc, a która już niedługo przekona się ile ten dziadek jeszcze potrafi, a przy okazji odkryje kim naprawdę jest i…
Uniwersum „Achai” zaczęło się w latach 2002-2004 wraz z wydaną wówczas tytułową trylogią (swoją droga wydana tak, że przypadkiem pominięto jeden rozdział, opublikowany potem w magazynie „Science Fiction”), a potem było osiem lat przerwy i miało być opowiadanie „Pomnik cesarzowej Achai”, ale zmieniło się w pięć gigantycznych tomów. I od razu Ziemiański wziął się i zrobił tetralogię „Imperium Achai. Virion”, a po krótkie przerwie wrócił jeszcze z trylogią „Szermierz natchniony.Virion”. I po każdym takim cyklu wydawało się, że to już koniec, ale zawsze wracał i wraca teraz, ledwie rok po poprzedniej powieści, serwując nam „Krew”, czyli pierwszy tom cyklu „Legenda miecza.Virion”.
No i fajnie jest. Tom rozkręca się powoli, jak na stricte rozrywkową fantastykę, jaką przecież jest, ale za to dużo akcji, dużo klimatu – takiego typowego dla swojskiej, ale jednak czerpiącej z wielu różnorodnych źródeł fantasy – no i humoru, który podkręca przyjemność z czytania. Mam wrażenie, że Ziemiański poczuł się w tej opowieści i tym tomie lepiej, niż przy wcześniejszych przygodach Viriona, że jakoś ta starość bohatera i ograniczenia mu przez to narzucone pozwoliły pobudzić kreatywność. Bo czuć, że autor, jak i postacie, mierzą się tu z legendą i każdy dobrze się w tym wszystkim czuje. A skoro o bohaterach mowa to mamy tu jedną naprawdę fajnie nakreśloną postać kobiecą, która zostaje w pamięci czytelnika – i jest to jedna z najlepszych bohaterek, jakie Ziemiański wykreował. A trochę ich było.
Efekt jest taki, że dostajemy pięćset stron dobrej, rozrywkowej książki, która fanom prozy autora zapewnia dokładnie to, czego oczekiwali. Fanom, bo wiadomo, Ziemiańskiego albo się kocha, albo nienawidzi. Ja lubię, doceniam, chętnie sięgam i lubię wracać. Bo może to i tylko lekka, prosta rozrywka, ale za to naprawdę przywoźcie napisana i dostarczająca dobrej zabawy.
