Syndrom Ocalałej | Autor: Robyn Gigl

  Skusiłem się na tę książkę z dwóch dość błahych powodów: raz, że miałem ochotę na jakiś dobry kryminał, dwa, że okładka reklamowała ją jako „Najlepsza powieść kryminalna 2022 wg „The New York Times” i „Los Angeles Times”. Już teraz wiem, że gorszej rekomendacji być nie może. To naprawdę był według nich najlepszy kryminał roku?

Dopiero z wewnętrznej strony okładki dowiedziałem się, że autorka wspiera aktywnie lgbtqwerty, ale siłą rozpędu zacząłem czytać. Niby co kryminał miał mieć z tym wspólnego? Niestety mnóstwo. Tak nachalnej propagandy nie czytałem od czasów ustroju słusznie minionego. Tylu stereotypów nie zdarzyło mi się zobaczyć w jednym miejscu naraz.

Główna bohaterka to adwokatka, która jest kobietą po tranzycji z mężczyzny. I jak każda kobieta, ma kobiece dylematy. Martwi się na przykład tym, że kobiety cispłciowe mają się od niej lepiej, bo przecież wszystko mają podane na tacy. No i zacząłem szukać w czeluściach internetu co to wszystko znaczy. Otóż kobieta cispłciowa to w zasadzie po prostu kobieta, ale im więcej nowomowy, tym lepiej.

Nasza pani adwokat prowadzi sprawę innej kobiety transpłciowej. Coś nie zgadza się w dokumentach, bo istnieje zdjęcie pokazującą jej klientkę w wieku lat 5 jako dziewczynkę. I nasza pani adwokat zastanawia się, czy w owym czasie u 6 – letnich dzieci można było dokonywać zmiany płci. Poważnie, u sześcioletnich dzieci?!

Wokół pani mecenas mamy wspólnika Afroamerykanina, sędziego homoseksualistę, parę homoseksualistów, którzy jej pomagają, jeszcze jakieś panie lubiące się nawzajem (w tym jej transowa klientka) i oczywiście wszyscy są dobrzy, wszyscy stąpają po właściwej stronie mocy. Słowem raj na ziemi, gdyby nie to, że rodziny nie wszystko i nie wszystkich akceptują. Na przykład rodzina jej chłopaka nie chce w zasadzie jej znać, co jest powodem do stresu i zadumania nad niesprawiedliwością i kołtuństwem świata tego.

Teraz czas na czarne charaktery. Nie ma chyba wątpliwości, że to tylko i wyłącznie biali obleśni mężczyźni, którzy są pedofilami od urodzenia i do szpiku kości. Dodatkowo produkują pornografię i oszukują wszystkich dookoła lokując swoje zyski w rajach podatkowych.

Czyżby mało stereotypów?

Otóż nie, mamy jeszcze dzielną mścicielkę, która wprawdzie dokonuje czynów powszechnie uważanych za zabronione z morderstwem włącznie, no ale przecież dzięki niej prawda wychodzi na jaw! Same happy endy, że tam przy okazji jakiś niewinny facet zginął, to tylko mały wypadek przy pracy. Przecież się zdarza.

Teraz trochę o samej fabule i intrydze. Obawiam się, że w większości do bólu przewidywalna. Mało zaskoczeń, mało niespodzianek. Większość z góry będzie wiedzieć jak sprawa się zakończy. Więc i pod tym względem zero zaskoczeń. A to mogło w jakiś sposób ten kryminał podratować. Raz jeszcze zapytam: i to jest kryminał roku?

Długo się zastanawiałem czy recenzję tę umieścić również na swoim blogu. Ale tak i traktuję to jako ostrzeżenie. Ostrzeżenie przed tym, czy jest ta książka, a także przed oczywistością, którą niektórzy nie zauważają. Otóż wahadło zbyt mocno wychylone w jedną stronę wraca bardzo szybko i z wielkim impetem na stronę powrotną. Może przy okazji zmieść parę rzeczy i bieg paru spraw odwrócić. A zawsze przecież można by zachować zdrowy umiar we wszystkim. Coraz rzadziej jednak ten umiar jest obserwowany, co ze smutkiem zauważam.