Upadek Númenoru | Autor: J. R. R. TolkienBrian Siney

  Opowieść o Upadku Númenoru jest kluczowym elementem mitologii stworzonej przez J.R.R. Tolkiena w jego książkach "Silmarillion" oraz "Władca Pierścieni". Númenor, znane również jako Wyspa Królów, była potężnym królestwem ludzi, które zostało przez Valarów podarowane potomkom Elendila i jego brata, a także ich ludowi, jako nagroda za ich pomoc w walce przeciwko Mrocznemu Panu Morgothowi.

Jednak ludzie Númenoru stopniowo stali się wyniośli i pyszni. Ich królowie pragnęli osiągnąć nieśmiertelność, co było w sprzeczności z planem Eru Ilúvatara (Boga Świata) i prawami stworzenia. Pod wpływem Saurona, który wcielał się w doradcy dwóch ostatnich królów Númenoru, ludzie zaczęli odrzucać Valarów i praktykować mroczne kultury, czyniąc ofiary z ludzi.

Upadek Númenoru osiągnął swój szczyt, gdy armia króla Ar-Pharazôna wyruszyła do Amanu, Ziemi Nieśmiertelnych, aby wyzwać Valarów i uzyskać nieśmiertelność. Jednak Ilúvatar interweniował, zatapiając Númenor w morzu. Jedynie niewielka grupa lojalnych ludzi, prowadzona przez Elendila i jego synów, ocalała na wyspach Andúnië i Elenna, które stały się podstawą dla Królestw Arnoru i Gondoru na Śródziemiu.

Upadek Númenoru symbolizuje grzech pychy i próbę człowieka, aby przekroczyć granice wyznaczone przez bóstwa. To także moment, który zapoczątkował końcówkę drugiej ery, a wraz z nią upadek potęgi ludzi i nadejście trzeciej ery, w której rozgrywa się większość wydarzeń zawartych w "Władcy Pierścieni".

Historia Númenoru jest jednak tylko wspomniana w pozostałych dziełach Tolkiena. Sam autor za swego życia twierdził, że nie chce wracać w książkach do tej ery, pokazując początki świata „Władcy pierścieni”. Jednak jak się okazało, stworzył on opisy tego miejsca, które następnie zebrał jego syn i połączył w spójną całość, ku uciesze wszystkich fanów. Powieść jest zatem skończonym dziełem, wypełnieniem całej, wielopoziomowej historii, która pozwala na odkrywanie tego otwartego świata Śródziemia. Powieść trzyma poziom poprzednich, jest niezwykle ciekawa, bogata w opisy i przygody. Jest czymś więcej niż tylko pobocznym epizodem. Co to właściwie oznacza? Jest skomponowana jak integralne puzzle całej układanki, która wyjaśnia wiele wątków, rozszerza naszą wiedzę. Całość czyta się jednym tchem – bez momentów zwątpienia i zwolnienia.

Co jest warte uwagi, oczywiście oprócz samej fabuły? Bez wątpienia tzw. język tolkienowski, który wszedł już do strefy lingwistycznej jako osobny byt, charakteryzujący określoną literaturę. Języki stworzone przez J.R.R. Tolkiena dla swojego świata mitycznego, znanego jako Śródziemie, są nazywane właśnie już stale językami tolkienowskimi. Tolkien był lingwistą amatorem i pasjonatem języków, co skłoniło go do stworzenia kompleksowych języków dla różnych ras i kultur zamieszkujących jego fikcyjny świat.

Najbardziej znanym i rozwiniętym językiem tolkienowskim jest Quenya, język elfów z rodziny języków Quendian. Tolkien opracował również język sindariński, który jest również elfickim językiem, używanym przez elfów Szarej Przystani i w innych regionach Śródziemia. Oprócz języków elfów, Tolkien stworzył także języki innych ras, takie jak krasnoludy (Khuzdul) czy ludzie (Westron). Prawie wszystkie one wykorzystane są we wspomnianej powieści. Ponadto Tolkien opracował również gramatykę, słownictwo i historię tych języków, co sprawia, że są one bardzo rozbudowane i realistyczne. Chociaż języki tolkienowskie są językami sztucznymi, zostały one opracowane w sposób tak precyzyjny i szczegółowy, że wielu lingwistów i entuzjastów języków uważa je za fascynujące i godne nauki.

Języki tolkienowskie odegrały znaczącą rolę w kształtowaniu świata Śródziemia i dodają głębi i autentyczności opowieściom Tolkiena, także „Upadkowi Numenoru”. Ich obecność w książkach, jak i dostępność dla fanów poza literaturą, sprawiają, że Śródziemie staje się bardziej realistyczne i przekonujące jako zmyślony świat.

Gorąco polecam wszystkim fanom całej literatury Tolkiena. Jest to kolejny smaczek, którym dzielą się z nami osoby z otoczenia mistrza. Nie ma co zwlekać, trzeba zabierać się do lektury!