Siostry Z Lasu | Autor: Adrianna Trzepiota

  Były sobie trzy siostry, z pozoru identyczne a tak naprawdę całkowicie różne. Każda z nich to potężna czarownica obdarzona niezwykłymi mocami. Ich imiona to Traszka, Tove i Bachira. Wychowane w miłości i trosce przez opiekuńczą babcię wiodą szczęśliwe życie ukryte przed wzrokiem tych, którzy łakną ich krwi. Bachira posiada talent przemiany, Traszka rozumie mowę zwierząt a Tove to tzw. piastunka kości widząca to, co niedostępne dla oczu innych. Czy starszej kobiecie uda się przygotować dorastające dziewczyny do życia w świecie pełnym zła i nienawiści, zanim wyda z siebie ostatnie tchnienie i przejdzie na drugą stronę? Jak pojawienie się łowców czarownic zmieni przeznaczenie trzech sióstr?

Miłość ma wszechpotężną moc. Może dawać spełnienie i rozkosz, ale może także niszczyć i zabijać. O potężnej sile tego uczucia przekonała się młodziutka czarownica Tove. Opuszczona przez ukochanego mężczyznę, z rozwijającym się dzieckiem w łonie wyrusza w pełną niebezpieczeństw wędrówkę. Nie wszyscy spotkani przez nią ludzie będą jej przychylni, a rany zadane przez drogiego jej sercu Wilczana długo jeszcze nie będą chciały się zagoić. Zapraszam do lektury powieści, w której wraz z Tove odbędziecie ekscytującą podróż po pełnych pradawnej magii nieodkrytych mazurskich szlakach. I choć były w powieści momenty niepotrzebnie przedłużające całość, rozbudowane porównania i sporo górnolotnej mowy to nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. Być może autorce zależało na tym, by pochwalić się przed nami tym wszystkim, co wie o języku polskim (skończyła polonistykę).

Warto docenić starania pisarki, która mimo szczerych chęci stworzenia historii wyjątkowej i pod każdym względem dopracowanej nie uniknęła kilku potknięć. Jednak czy warto się na nich skupiać i odbierać sobie radość z lektury? Zdecydowanie nie warto i ja nie widzę takiej potrzeby. Choć narracja skupia się przede wszystkim na dwójce wspomnianych już przeze mnie bohaterów, to niewykluczone, że w kolejnym tomie poznamy również dalsze losy pozostałych sióstr. Czy w ich czyste i nieskalane złem i podłością serca wedrze się rozdzierająca je ciemność? Któremu z bohaterów powieści uda się znaleźć szczęście a kto jeszcze długo będzie go szukał, przemierzając samotnie skąpane w mroku leśne gęstwiny? Na wiele z zadanych przez siebie pytań na razie musicie odpowiedzieć sobie sami.

Autorka pozostawia czytelnika z mnóstwem wątpliwości, urywa rozpoczęte wątki i nie pozwala swoim bohaterom ani na chwilę zaznać szczęścia. Ból i cierpienie wydaje się na stałe wpisane w ich życie, a nadzieja na odmianę losu wydaje się złudna. Miłość cielesna przedstawiona w mocno dosadny i wyrazisty sposób służy jedynie zaspokajaniu chwilowych pragnień i osiąganiu celów. Trzepiota kreśli tym samym pesymistyczną wizję świata, w którym posiadanie magicznych mocy nie jest formą wyróżnienia i wyjątkowości a powodem do napiętnowania i niejako przekleństwem.

O czym są „Siostry z lasu”? To urzekająca opowieść o tym, co nieuniknione i przed czym żadne z nas nie ucieknie. O sile niszczenia, jaką ma w sobie zło ukryte w ludzkich sercach i potrzebie tolerancji dla tego, co inne i niezrozumiałe. Wierzę, że ta historia skradnie wasze serca już od pierwszych stron. Przepięknie napisana. Baśniowa. Opowiadająca o życiu jako o trudnej, pełnej przeszkód i wyrzeczeń podróży, w której nigdy nie wiadomo co nas czeka i jakich spotkamy ludzi. Odwieczna walka dobra ze złem rozgrywa się w sercu każdego z nas, dlatego ważne jest, abyśmy otworzyli się na to, co oferuje nam los.