Zabójca Szwoleżerów I Inne Opowiadania | Autor: Bogusław Chrabota

  Do tej niepozornej książki miałam pięć podejść. Liczy sobie nieco ponad 200 stron, ale jej przeczytanie stanowiło dla mnie nie lada wyzwanie. I nie, nie chcę powiedzieć przez to, że jest nudna, źle napisana i trzeba się trzymać od niej z daleka, nic z tych rzeczy. Po prostu nie jestem jej odbiorcą docelowym.

Jak przekonuje nas wydawca, ta książka to „Niekończąca się gra z historią, metafizyką, geografią, ugruntowanymi poglądami”. Nie umiem streścić tego zbioru opowiadań. Moim zdaniem są to historie, który każdy czytelnik może odczytywać na swój sposób. Tak w telegraficznym skrócie mogłabym powiedzieć, że to swego rodzaju rozmyślania nad wiecznością, przemijającym czasem. I mam świadomość tego, że bardzo uprościłam streszczenie.

Mamy tutaj 10 historii, każda z nich zwraca uwagę na inny aspekt. Najbardziej przemówiły do mnie Historia pewnego dzieciobójstwa i Afryka. Pozostałe opowiadania niespecjalnie zapadły mi w pamięć. Jestem w miarę świeżo po lekturze, ale niezbyt potrafię je streścić.

Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej książce, ale postanowiłam zaryzykować i przekonać się, czy to, co mówi autor, trafi do mnie. Tylko dwie historie mi siadły, reszta przeszła w moim umyśle bez echa. I nie chcę przez to powiedzieć, że to zarzut z mojej strony. Po prostu nie mam przeżyć czy wiedzy albo innego rozeznania, żeby znaleźć w tych historiach coś więcej. Wspomniane przeze mnie Historia pewnego dzieciobójstwa i Afryka to były dla mnie zupełnie inne bajki. Pochłonęłam te dwa opowiadania jednym tchem i dość długo rozmyślałam o tym, co autor chce mi przez nie powiedzieć. Mam nawet swego rodzaju kaca moralnego po przeczytaniu ich, zwłaszcza jeśli chodzi o Historię pewnego dzieciobójstwa. Ze względu na tematykę zapamiętam to opowiadanie na długo. Było ono dla mnie też najbardziej plastyczne, byłam w stanie wyobrazić sobie to, o czym mówi autor. Z Afryką miałam podobnie, ale w tym przypadku lepiej wizualizowało mi się pierwszą część tej opowieści.

To nie jest książka, którą czyta się dla relaksu. Nie jest to też pozycja dla każdego. Nie wiem, czy w tej książce będą w stanie odnaleźć się nastoletni czytelnicy. Odnalezienie pewnych odwołań i zrozumienie ich może stanowić dla nich nie lada wyzwanie. Moim zdaniem to raczej propozycja dla dojrzałych czytelników.

Wspomniałam na początku, że nie jestem odbiorcą docelowym tej publikacji. Nie uważam jednak, że jest źle napisana i szkoda na nią czasu. U mnie siadły dwa opowiadania, dały mi do myślenia, pozostaną ze mną na dłużej i ze względu na nie cieszę się, że sięgnęłam po tę książkę, chociaż jej przeczytanie stanowiło dla mnie wyzwanie. Ta książka musi trafić na odpowiedniego czytelnika i na odpowiedni czas, by po nią sięgnąć. Jednej osobie spodoba się bardziej, drugiej mniej. I nie ma w tym nic złego.

Po lekturze tych opowiadań czułam pewien dyskomfort, ale to nie jest zarzut z mojej strony. To pokazuje, że mimo wszystko te historie pozostawiły w moim sercu pewien ślad. Może jeszcze kiedyś wrócę do tej książki, za kilka lat. Będę wtedy w innym miejscu w życiu i być może znajdę coś, czego teraz z jakiegoś powodu nie widziałam. W każdym razie, jeśli lubicie wymagające opowiadania, które skłonią do refleksji, to może być propozycja dla was.