Otchłań. Nevermore. Tom 3 | Autor: Kelly Creagh

Knock knock!

Kto tam?

Nok.

  Upiorni Nokowie powracają w finalnym już tomie „Nevermore”, serii inspirowanej twórczością Edgara Allana Poe. „Nevermore” to mroczna i fascynująca opowieść o miłości, tajemnicach które czyhają w świecie, gdzie rzeczywistość splata się ze światem snu. Głównymi bohaterami są Isobel Lanley, ambitna uczennica szkoły średniej i cheerleaderka, oraz Varen Nethers, tajemniczy i got, którego pasja do literatury grozy prowadzi do niebezpiecznych wydarzeń. Jednak tym razem Isobel musi sama stawić czoła Lilith. Kiedy granica między jawą, a snem się zaciera, ona musi zrobić wszystko by ocalić Varena i świat. Natomiast Lilith zrobi wszystko by jej w tym przeszkodzić.

Seria od samego początku promowana jest jako inspirowana twórczością i postacią amerykańskiego autora Edgara Allana Poe. I rzeczywiście, w „Otchłani” znalazło się wiele cytatów i nawiązań do najpopularniejszych z jego dzieł oraz życia samego autora, a w szczególności owianych tajemnicą okoliczności jego śmierci. Książka z pewnością zachowała mroczny klimat obecny w poprzednich tomach. Tym razem jednak zdecydowana część akcji toczy się w krainie mar. Wiele tajemniczych wątków w końcu zostało rozwiązanych, wyjaśniając tym samym niektóre z decyzji i sekretów poszczególnych bohaterów. W moim odczuciu największym atutem „Otchłani” jest rozwój postaci Varena oraz sposób w jaki autorka zdecydowała się go przedstawić. Mimo, że Varen pojawia się w książce dopiero w drugiej jej połowie, to dzięki otoczeniu w krainie mar czytelnik może obserwować jak chłopak się zmienia i w pełni oddaje rozpaczy.

Jednakże, mimo atutów książki znalazło się w niej również kilka aspektów, które mi się nie spodobały. Zdecydowanie zawiodło mnie zakończenie całej serii. Myślę, że wiele czytelników, tak jak i ja, spodziewało się mrocznego i wyjątkowego zakończenia, które niestety nie miało miejsca. Zakończenie okazało się być stereotypowe i proste, brakowało mi w nim elementu zaskoczenia i tajemnicy, które były obecne przez całą serię. Dodatkowo, niektóre dialogi zdawały mi się zbyt infantylne, ujmując tym samym charakterystycznemu klimatowi, któremu książki zawdzięczają tak dużą popularność. Na szczęście nie było ich na tyle dużo by przeszkadzały w czytaniu. Natomiast tym, co odwracało moją uwagę od samej fabuły były pojawiające się literówki, zbyt długie wielokrotnie złożone zdania i oszałamiająca ilość przenoszonych na końcach linijek wyrazów. Są to drobne elementy, których całokształt mnie w tym wydaniu przytłoczył – kilka zdań musiałam przeczytać parę razy, by zastanowić się co tak właściwie się stało, a wielokrotnie kończące się przeniesionym wyrazem linijki były męczące do czytania.

Mimo mieszanych uczuć co do książki, przyznam, że dobrze było wrócić do tej serii po latach (pierwsze dwa tomy przeczytałam, będąc jeszcze w gimnazjum). Tym, co ją wyróżnia i skłoniło mnie do powrotu z pewnością jest niepowtarzalny klimat i wyjątkowe wykorzystanie klasycznych dzieł jako inspiracji. Wykorzystując motywy z dzieł E. A. Poe autorka stworzyła złożoną i ciekawą fabułę. Dodatkowo, ciekawa kreacja świata, mnóstwo tajemnic oraz różnorodne postaci sprawiają, że książka wciąga i trzyma w napięciu. Mimo że język i styl mogą sugerować, że seria skierowana jest przede wszystkim do nastoletnich czytelników, to seria może przyciągnąć także starszych czytelników. Zarówno finałowy tom „Otchłań”, jak i cała seria „Nevermore” to podróż w świat pełen tajemnic i emocji, którą warto przeżyć.