Bumerang | Autor: Janka Urbanka

   „Droga do odnalezienia siebie bywa długa i….. samotna.” Drogi czytelniku, chciałabym przybliżyć Ci powieść „Bumerang” Janki Urbanki. Najpierw trochę o fabule. Historia opowiada o Hani, którą poznajemy gdy jest dziewczynką a rozstajemy się, kiedy jest dorosłą, dojrzałą kobietą, która ma męża, dzieci a nawet wnuki. Dziewczynka dorasta w domu bez miłości, gdzie dzieci są złem koniecznym. To czego od życia chce to miłości, poczucia bezpieczeństwa, ciepła. Wszystko co robi, robi to po to, aby osiągnąć cel. Dziewczyna ma w sobie dużo samozaparcia i dyscypliny, ale czy jej się uda?

Na te pytanie Wam nie odpowiem, ale przybliżę Tobie historię dziewczyny i odpowiem czy warto sięgnąć po tę pozycję.

Historie Hani zaczynamy poznawać od początku( od dzieciństwa). Przechodzimy w jej dorosłość znając ją od podstaw, co umożliwia nam jej zrozumienie, jak się można domyślić nie zawsze mądrych decyzji. A jednak czasem miałam wrażenie, że jej zaplecze doświadczeń niczego ją nie nauczyło. Czasem jej zachowanie wskazywało na brak zrozumienia, kiedy to właśnie tego nie powinno jej zabraknąć.

Sięgnęłam po tę książkę zwabiona opisem, dysfunkcyjny dom i młoda zagubiona dusza. Autorka miała ogromne pole do popisu w kwestii psychologii i kunsztu literackiego. O ile w tym pierwszym aspekcie nie zawiodła, tak o tym drugim tego samego powiedzieć nie mogę. Książka już od pierwszych stron jest chaotyczna, w niektórych momentach mieszana jest przeszłość z teraźniejszością i w gruncie rzeczy to czasem nie wiadomo o co chodzi. Część życia bohaterki jest opowiedziana na tyle skrótowo, że czytelnik jest zagubiony i pojawia się pytanie „Co autor miał na myśli?”. Pojawiają się również literówki lub drobne błędy logiczne.

Gdy zaczynałam czytać tę książkę niezbyt dobrze mnie zaskoczyła przez rzeczy, o których wspomniałam powyżej i byłam pewna, że moja recenzja skrytykuje tę pozycję od góry do dołu. Na szczęście nie zmarnowałam czasu aż tak jak myślałam, bo w pewnych momentach ta lektura była naprawdę dobra. Może dobór słownictwa nie jest adekwatny, ponieważ nazwanie przemocy psychicznej i fizycznej czymś dobrym jest przynajmniej złe, ale….ale w pewnych momentach ta historia wzbudziła emocje. Bywały momenty, w których czułam niesprawiedliwość, w których byłam zła, w których miałam łzy w oczach i przygniatało mnie to, że jestem bierna i nic z tym nie zrobię. „(…) bo wtedy jest jej bardzo smutno; nie może pozbyć się myśli, że mama już jej nie kocha, tylko kocha wujka, wujek to już w ogóle bardzo jej nie lubi i za wszystko tylko ją karze i biję.” Przytoczyłam ten nie krótki fragment w celu pokazania Ci z czym mamy tutaj do czynienia, obok czegoś podobnego nie można przejść obojętnie.

Bumerang jest to rodzaj ręcznego pocisku, który zawsze wraca do rzucającego. Bumerang to także najkrótsze określenie życia Hani. To jak wyglądało małżeństwo jej rodziców w pewnych aspektach przypomina jej małżeństwo, to jak wyglądało jej poczucie bezpieczeństwa i miłości w dzieciństwie niezbyt różni się od tego w dorosłości, to jakie były jej motywacje w młodym wieku nie różnią się nad wyraz od tych, które kierowały ją w późniejszym czasie. Co najważniejsze historia lubi się powtarzać w nie jednym pokoleniu.

Podsumowując. Mam mieszane odczucia co do tej książki. Z jednej przedstawia smutną ale też realną historię, która wzbudza emocja w czytelniku i skłania ku refleksji. Z drugiej jednak kunszt literacki jest na tyle słaby, że nie pozwala w pełni wchłonąć się w historie i czerpać z niej w stu procentach. Życie nie jest czarno białe i tak samo odpowiedz na pytanie czy książka jest warta przeczytania również nie jest jednoznaczna. Jeśli jednak byłabym zmuszona odpowiedzieć tak lub nie to skłaniałabym się raczej w poszukaniu czegoś w podobnym stylu ale z lepszym warsztatem autora.