Wersja dla osób niedowidzących
„Batman: Zabójczy żart" to 64-stronicowa powieść graficzna pierwotnie wydana w DC Comics w 1988 roku. W Polsce pojawiła się po raz pierwszy w 1991 nakładem wydawnictwa TM - Semic. W marcu tego roku wydawnictwo Egmont Polska – w ramach Klubu Świata Komiksu – wypuściło wznowienie tego klasyka gatunku, na które trzeba było czekać ponad dziesięć lat. Samo wznowienie tego tytułu na polskim rynku jest swoistą rzadkością i wyraźnie w ten sposób określa zarówno wartość tego tytułu jak i samej zawartości.
Neil Gaiman to już nie człowiek. To instytucja produkująca na zawołanie fabuły oscylujące na granicy dobrego smaku i chorej fascynacji, podobające się milionom, zapraszające do alternatywnych światów, które raz na jakiś czas kryją się za kuchennymi drzwiami. Od czasu gdy na światło dzienne wyjrzał Sandman, moja prywatna skala wartościowania komiksów została wywrócona do góry nogami.
Kolejny komiks z serii przygód Asteriksa i Obeliksa – Róża i miecz – wzbudził we mnie mieszane odczucia.
Rzecz, jak już wiemy, dzieje się w Galii, która dzielnie stawia opór Rzymianom. Osada, w której mieszkają Asteriks i Obeliks podzielona jest na cztery obozy: Rabarbarium, Delirium, Akwarium i Relanium.
Ai Yazawa jest jedną z najbardziej poczytnych autorek japońskiego komiksu w Polsce (a może i w Europie). Jej najbardziej znanym dziełem jest Paradise Kiss, w kręgach fanów zwany potocznie ParaKiss. W Polsce po raz pierwszy ukazał się w 2003 roku, nakładem wydawnictwa Waneko. Całość komiksu zamyka się w pięciu tomach, przetłumaczonych w dziesięciu językach świata.
Przygody dzielnych Galów – Asteriksa i Obeliksa – nie są mi obce. Pamiętam, że w późnych latach 90. koledzy z podwórka zaczytywali się tą serią i udawali walecznych wojowników, robiąc sobie hełm z kuchennego garnka. Największą popularność zyskał tom siódmy – Asteriks i Kleopatra, który doczekał się swojej realizacji filmowej w 2010 roku: Asterix i Obelix: Misja Kleopatra.
Siłą Wykiwanych, innego wydanego w Polsce komiksu Alexa Robinsona, było wymyślenie sześciu kompletnie różnych postaci, a następnie połączenie ich losów, dopracowując wszystko tak, że musiało to zrobić wrażenie na wielu czytelnikach. Na mnie zrobiło. Nie musiałem się zastanawiać, kiedy Timof zaproponował Zbyt cool, by dało się zapomnieć. W tej krótkiej opowieści o niewielkim formacie autor nie zastosował tego samego patentu, co poprzednio, więc miałem okazję zobaczyć, jak sprawdza się w zupełnie innej konwencji.
1. Dave Gibbons jest przede wszystkim rysownikiem. Znanym ze zrobienia świetnych rysunków do „Strażników", kultowego komiksu wg scenariusza Alan'a Moore'a. W 2004 roku Vertigo wydało powieść graficzną „The Originals", autorski projekt Gibbons'a, do którego sam napisał scenariusz, jak i narysował ilustracje. Cztery lata później nieodżałowane Wydawnictwo Manzoku z Wrocławia opublikowało „Originals" na polskim rynku.
1. Temat, który wziął sobie na warsztat scenarzysta Mat Johnson w kryminalnej noweli graficznej „Incognegro", nie jest tematem ani łatwym, ani miłym, ani tym bardziej przyjemnym. Poziom trudności jest mniej więcej taki, jakby ktoś w naszym kraju chciał napisać i narysować komiks o pogromie Żydów w Kielcach 4 lipca 1946 roku. Myślę, czy też raczej przypuszczam, że temat przedstawiony w „Incognegro", jest w Stanach tematem wciąż żywmy, szeroko omawianym, powodującym odnawianie się, powtórne krwawienie niezaleczonych ran z przeszłości.
BIBLIOTECZKA